⬛⬛⬛⬛ 25 დეკემბერი უკვე ჩავლილი იყო თავისი ცის გადანათებებითა და მილოცვა-შეძახილებით. პირველად გავითენეთ იმ წელს შობა-ახალი წელი უცხო გარემოში. სადაც არც ხალხია შენიანი, არც მიწა,

ძალიან ხშირად იცვამს ჩემი შვილი მაისურებს უკუღმა. განა ამობრუნებულს. ყელის მხარეს, კისრისკენ. მე არ ვეუბნები, რომ სასწრაფოდ შეიბრუნოს. ვზივარ, ან ვდგავარ და ვუყურებ. როცა ვიკენდია

Кто ваша мама, ребята? ვისაც ჯერ არ უგრძნია გზა, ვისზეც ჯერ არ უთქვამთ, გზამ ჩაყლაპაო ან ვისაც წინაპრის სისხლი შიგნიდან წვავს და მისი და თავისი

წერილი სელიას სიგარეტს აჯდებიან ეს ბოზები. ჯარში მაინც ვიყო… ტაბაკი ბევრი იქნებოდა.  ან შენ გამომიგზავნიდი. ახლა იმაზე მეტად ვნერვიულობ, ვიდრე ორმოცდაორში, ბუენოს აირესიდან ჩამოსული პუტანკა