⬛⬛⬛⬛ სადაც არ უნდა ვყოფილიყავი ამ პერიოდში ალბათ იგივეს გავაკეთებდი. გადავიღებდი. ამიტომაც გადავწყვიტე მნიშვნელობა არ მიმენიჭებინა კონკრეტული გეოგრაფიული მდებარეობისთვის, რადგან მსოფლიოს ყველა კუთხეში ერთი ვიზუალი
🔲🔲🔲🔲 გაფანტული ნაწილებისგან შემდგარი ადამიანი, რომელიც მათ გაცნობას, მიღებას და საუბარს ასწავლის. ერთმანეთს ვაჩვენებ, მაგრამ მანამდე ჯერ ვამზადებ ამისთვის. გაბნეულ და დაკარგულ ნაწილებში მიჭირს გავარჩიო.
საზოგადოებისთვის ხშირ შემთხვევაში არსებობს მრავალი საერთო პრობლემა, რომელიც ხანდახან ძალიან მსგავსია ერთმანეთის დასაწყისით და დასასრულით. სხვადასხვა ისტორიას ხშირად ვაერთიანებთ ერთ კონკრეტულ სახელში და არ გამოვყოფთ
🔵 🔵 🔵 🔵 წარმოდგენა არ მაქვს რა დავწერო… ალბათ იმიტომ რო, რაც დრო გადის, ისეთი შეგრძნება მაქვს, უფროდაუფრო ვიფანტები დროსა და სივრცეში და ვეღარ
მე ვარ სალომე დუმბაძე, 20 წლის. ბავშვობიდანვე დავინტერესდი ადამიანით და დავიწყე დაკვირვება ადამიანებზე, მათ შორის საკუთარ თავზე, დღემდე ამ პროცესში ვარ, მახსოვს ადრე ან საკუთარ სამალავში მიწას ვჩიჩქნიდი და ოჯახის წევრების ძახილს ვიყრუებდი, ან სახლიდან ვიკარგებოდი და სახლში გზად ნაპოვნი ნივთებით ვბრუნდებოდი, ხშირად მეზობლები მაბრუნებდნენ. ნელ-ნელა ჩემი ოთახი ივსებოდა
მე ვარ გვანცა აგირბაია 19 წლის, ვსწავლობ თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიაში, თეატრის მხატვრობის მეორე კურსზე, ეს პროფესია ავირჩიე, იმიტომ რომ არის ძალიან მრავალფეროვანი, გაძლევს უამრავ