ყველაფერი არსებულიდან გამომდინარე და იქიდან გამომდინარე, რომ რაც უკვე არსებულია ჩვენთან ის თითქმის ყოველთვის რაღაცას გვაგონებს, თამამად შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ინდივიდუალიზმი, რომელიც შემოგვაპარეს ისე როგორც
ჰენრი დარგერი(1892-1973) იყო ამერიკელი მწერალი, ნოველისტი და აუტსაიდერი ხელოვანი. ის გარკვეული პერიოდი მუშაობდა ჩიკაგოს საავადმყოფოში დამლაგებლად. დარგერი ცნობილი გახდა საკუთარი ნოველით, რომელსაც ერქვა „ვივიენის გოგონების
თავად ავტორის სოციალურ ქსელშიც შევნიშნავთ კომენტარებს, სადაც ის საუბრობს თუ რატომ არის მის ფოტოებში ქალის სხეული აქცენტირებული. თუ კი ქართულ „შიშველ“ ფოტოგრაფიას გადავხედავთ, დავინახავთ, რომ
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ პატარა რომ ვიყავი ერთ-ერთ მუსიკალურ არხზე ნიკოლსონის სიმღერა გადიოდა ხოლმე ხშირად “photograph” ერქვა თუ სწორად
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ რვა წლის ვიყავი დედამ რომ ხატვაზე შემიყვანა. დიდხანს არ მივლია, გარემოს ვერშევეგუე, ბევრი ხალხი და
⬛⬛⬛⬛ სადაც არ უნდა ვყოფილიყავი ამ პერიოდში ალბათ იგივეს გავაკეთებდი. გადავიღებდი. ამიტომაც გადავწყვიტე მნიშვნელობა არ მიმენიჭებინა კონკრეტული გეოგრაფიული მდებარეობისთვის, რადგან მსოფლიოს ყველა კუთხეში ერთი ვიზუალი
🔲🔲🔲🔲 გაფანტული ნაწილებისგან შემდგარი ადამიანი, რომელიც მათ გაცნობას, მიღებას და საუბარს ასწავლის. ერთმანეთს ვაჩვენებ, მაგრამ მანამდე ჯერ ვამზადებ ამისთვის. გაბნეულ და დაკარგულ ნაწილებში მიჭირს გავარჩიო.
საზოგადოებისთვის ხშირ შემთხვევაში არსებობს მრავალი საერთო პრობლემა, რომელიც ხანდახან ძალიან მსგავსია ერთმანეთის დასაწყისით და დასასრულით. სხვადასხვა ისტორიას ხშირად ვაერთიანებთ ერთ კონკრეტულ სახელში და არ გამოვყოფთ
🔵 🔵 🔵 🔵 წარმოდგენა არ მაქვს რა დავწერო… ალბათ იმიტომ რო, რაც დრო გადის, ისეთი შეგრძნება მაქვს, უფროდაუფრო ვიფანტები დროსა და სივრცეში და ვეღარ
მე ვარ სალომე დუმბაძე, 20 წლის. ბავშვობიდანვე დავინტერესდი ადამიანით და დავიწყე დაკვირვება ადამიანებზე, მათ შორის საკუთარ თავზე, დღემდე ამ პროცესში ვარ, მახსოვს ადრე ან საკუთარ სამალავში მიწას ვჩიჩქნიდი და ოჯახის წევრების ძახილს ვიყრუებდი, ან სახლიდან ვიკარგებოდი და სახლში გზად ნაპოვნი ნივთებით ვბრუნდებოდი, ხშირად მეზობლები მაბრუნებდნენ. ნელ-ნელა ჩემი ოთახი ივსებოდა