⬛ ⬛ ⬛ ⬛ მე ვერ ვახერხებ შევხედო მათ სახეში. კეფიდან ეზრდებათ წითელი ხავერდი. ჯგუფურად მიუყვებიან ქუჩებს გზად ერთმანეთის ენებს კბენენ. მათ უერთდება გრძელკიდურა სინორჩე.
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ კეროლაინ ხეები სხეულებს გვანან..არაფერია ახალი ამ შეგრძნებაში, მაგრამ ვხედავ მათი ხელებიროგორ ამოძრავებს ლპობას თოკებზე, რომელიც დიდი ხნის წინჩემს კისერს გაეპარადა ვფიქრობ,
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ იქ, ოთახში ვიღაც არის. გადის, გამოდის, შემდეგ ჯდება, სკამის საზურგეზე ხელს დებს, ფიქრობს… შფოთავს… დგება და ისევ ფანჯარას უყურებს. არავინაა
მე ვარ სალომე დუმბაძე, 20 წლის. ბავშვობიდანვე დავინტერესდი ადამიანით და დავიწყე დაკვირვება ადამიანებზე, მათ შორის საკუთარ თავზე, დღემდე ამ პროცესში ვარ, მახსოვს ადრე ან საკუთარ სამალავში მიწას ვჩიჩქნიდი და ოჯახის წევრების ძახილს ვიყრუებდი, ან სახლიდან ვიკარგებოდი და სახლში გზად ნაპოვნი ნივთებით ვბრუნდებოდი, ხშირად მეზობლები მაბრუნებდნენ. ნელ-ნელა ჩემი ოთახი ივსებოდა
მონოპიესა მოქმედი პირი: ჟან პიერი იგივე ჟან რენო იგივე… ის ამბობს:მე მეშინია, რომ ერთ დღეს პაროლად გადავიქცევი..ვიღაცის პაროლი ვიქნებიქვითინი 130ან ქვითკირი N9 ის ამბობს: ნისანი
მთარგმნელი ლაშა ყელბერაშვილი მე თანამედროვე კაცი ვარ, ეპოქის კაცი. გაციფრულებული და არამწეველი, მულტიკულტურული პოსტმოდერნული დეკონსტრუქცია ვარ, რაც ანატომიურად და ეკოლოგიურად არასწორია. ელექტრონულად ატვირთულ-ჩამოტვირთულ-გამოქვეყნებული მონაცემი ვარ,
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ პოემა მხარეს, რომელსაც დიდი ხანი ვერ ესტუმრები 1მოვიწევ შენკენ, ვხაზავ მონაკვეთებს და ვზომავ სიგრძეს,ჩემი ნაბიჯები ისე მოკლეა, როგორც ფარდობითობა მზისა და
Кто ваша мама, ребята? ვისაც ჯერ არ უგრძნია გზა, ვისზეც ჯერ არ უთქვამთ, გზამ ჩაყლაპაო ან ვისაც წინაპრის სისხლი შიგნიდან წვავს და მისი და თავისი
მე ვარ გვანცა აგირბაია 19 წლის, ვსწავლობ თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიაში, თეატრის მხატვრობის მეორე კურსზე, ეს პროფესია ავირჩიე, იმიტომ რომ არის ძალიან მრავალფეროვანი, გაძლევს უამრავ
დანაკარგი1დროდადრო ვკარგავ ღრუბლებს შორის ტერიტორიებს.ტერორისტის ყუმბარასავით ხელში უიმედობისჯოხი მიჭირავს და ვისზეგადატყდება თუ არა ჩემზე?! დროდარდო ციდან მეტეორის მსგავს პურს მესვრიან,ვიღაცის მკვდრები…ჩემმა მკვდრებმა კი, ნუთუ დამივიწყეს?ნუთუ